Volgende week is het eindelijk weer tijd voor de leukste dag van het jaar: 26 november – mijn verjaardag. Als je mij een beetje kent, weet je hoe leuk ik het vind om jarig te zijn.
Het afgelopen jaar was misschien wel het moeilijkste jaar in mijn leven en ik ben mezelf regelmatig tegengekomen. Ik vertel je graag over de dingen die ik het afgelopen jaar heb geleerd.
Hulp vragen is niet erg
Ik lijk een makkelijke prater, ben een luisterend oor voor iedereen en kan altijd overal advies over geven. Maar wat gebeurt er als ik het zelf even allemaal niet meer weet? Dan wil ik niemand tot last zijn, dan geef ik mezelf advies en worstel ik in mijn eentje. Waarom andere mensen lastigvallen met mijn problemen? Iedereen heeft het al druk genoeg met zijn eigen problemen. Daarnaast wil ik niet falen, wil ik niemand kwetsen en moet iedereen het altijd maar naar zijn/haar zin hebben.
En toen ontplofte de boel. Ik heb gefaald, ik heb veel mensen gekwetst en ik kon het niemand nog naar zijn/haar zin maken. En op dat moment werd mij door veel mensen de vraag gesteld waarom ik niet om hulp had gevraagd. En eerlijk? Ik was gewoon bang.
Ondertussen weet ik dat ik een prachtig vangnet heb en bij wie ik terecht kan als het even niet goed gaat. Deze mensen dagen mij nu ook uit om te praten, omdat ze weten dat ik het wel eens moeilijk vind. Ondertussen doe ik mijn best om alles bespreekbaar te maken, omdat ik weet dat het kan en mag. Misschien komt deze les wat laat in mijn leven, maar op dit moment ben ik er dankbaar voor.
Mijn prachtige vangnet
Voor iemand die het altijd goed wil doen voor iedereen, vind ik het heel erg vervelend dat ik mensen gekwetst heb (en het woord vervelend dekt de lading niet). Ik heb keuzes gemaakt en niet iedereen wil/kan deze keuzes begrijpen. Ik ben ook niet trots op elke keuze, heb zeker fouten gemaakt en zal de eerste zijn die dit toegeeft.
Door deze periode heb ik wel gezien op welke mensen ik altijd terug kan vallen. De mensen die er toch voor mij waren, terwijl ze mij ook niet altijd begrepen. De mensen die weten hoe het écht met mij gaat en hier ook regelmatig naar vragen, omdat ze dit daadwerkelijk willen weten. Ik heb deze mensen nog meer in mijn hart gesloten en hoop dat ik ze vaak genoeg zeg hoe belangrijk ze voor mij zijn.
Mijn vangnet is ook een stuk kleiner geworden. Sommige mensen zijn ooit mijn treintje ingestapt en stappen er nu uit. Ze kunnen mijn keuzes niet accepteren of vinden het nu moeilijk om met mij om te gaan. Ik heb daar al heel veel tranen om gelaten, vooral als het mensen zijn die al een enorm lange tijd in mijn leven zijn en voor wie ik door het vuur zou gaan. Moeilijk, maar zo werkt het leven blijkbaar.
Vertrouw je gevoel
Toen de boel ontplofte, heb ik een paar maanden vooral gedaan wat andere mensen van mij verwachtten. Iedereen had recht op een verklaring, ik moest het verdriet proberen weg te nemen bij anderen en was mezelf op een gegeven moment alleen maar aan het wegcijferen. Mijn eigen emoties kregen weinig ruimte en moesten maar even wachten.
Na een paar maanden, en een hevige meltdown, heb ik voor mezelf gekozen. Even niet meer doen wat de wereld van mij verwacht, maar gewoon even terug naar mijn eigen gevoel. Wie ben ik nu? Wat wil ik? Welke kant ga ik op?
Uiteindelijk leeft er maar één iemand mijn leven en dat ben ik zelf. Mijn verdriet mag er zijn, maar ik hoef mezelf niet te blijven straffen. Sterker nog, ik mag ook langzaam weer naar de toekomst kijken. Het zou leuk zijn als de mensen die nog in mijn treintje zitten met mij mee willen reizen en met mij aan een toekomst willen bouwen. Het liefst een fijne en gelukkige toekomst waarin ik helemaal mezelf mag en kan zijn.
Ik heb nog zoveel meer dingen geleerd, vooral over mezelf. Ondanks het moeilijke jaar, ben ik daar ergens ook wel dankbaar voor. Al hoop ik dat de storm nu langzaam weer gaat liggen.
Lieve treinreizigers, ik ben jullie voor altijd dankbaar. Ik weet dat jullie dit ook lezen. Dankjewel!
Liefs!
