Als je een lange tijd amper leest, is het zo ontzettend fijn om opeens weer helemaal op te gaan in een goed boek. Zo’n boek wat je niet aan de kant wil leggen, maar in één ruk uit wil lezen. Door het vuur van M.J. Arlidge is zo’n boek. Wat een thriller!
‘Hij stak zijn hand al in zijn jas om iets te pakken. Wat? Een ijzeren staaf? Een pistool? Het was te laat om weer in de rij te gaan staan. Te laat om te doen alsof ze zich had vergist. Dit soort verzet werd niet getolereerd.’
Flaptekst
‘Sinds ze ontslag heeft genomen bij de recherche van Southampton, probeert Helen Grace te ontdekken wie ze is nu ze niet langer achter criminelen aan hoeft te rennen. Maar als ze op een nacht getuige is van een aanval op een jonge vrouw, gaat ze er zonder na te denken op af. Als de vrouw na een korte worsteling in een busje verdwijnt, blijkt wat in eerste instantie een mishandeling leek onderdeel te zijn van iets veel groters en gruwelijkers.
In de haven van Southampton bereiden inspecteur Charlie Brooks en haar team zich voor om een grote crimineel in de kraag te vatten. De Rotterdamse vrachtwagenchauffeur zou op het punt staan de haven binnen te rijden met een dozijn illegale immigranten, maar tot Charlies grote frustratie blijkt zijn vrachtwagen leeg te zijn. Ze zijn er overduidelijk in geluisd en Charlie weet niet of ze het in zich heeft om de rest van het onderzoek te leiden. Is ze opgewassen tegen een anonieme bende die zich door niets en niemand in de weg laat staan om zijn handel te beschermen?’
Mijn mening
Ik blog nu al bijna zes jaar en ik heb al heel wat recensies geschreven over de Helen Grace-serie van M.J. Arlidge. Elke keer als ik een nieuw boek van deze serie in mijn handen heb dan ben ik bang dat het tegen gaat vallen, maar niets is minder waar.
Ik weet niet of de titels nog steeds te maken hebben met kinderliedjes (ik kan deze titel namelijk niet snel bij een kinderliedje plaatsen), maar dat het een verhaal van Arlidge is zie je meteen. Het omslag, de titel… alles wijst naar deze auteur. Heerlijk, die herkenning.
Na het twaalfde deel heb ik me even afgevraagd of we klaar waren met Helen Grace, omdat ze in dat deel stopt met haar baan bij de politie. Gelukkig was dit niet het geval. Maar dan? Helen Grace heeft geen baan, dus hoe kan een verhaal dan nog spannend blijven? Toch is het de schrijver meer dan gelukt.
In dit deel leren we Helen Grace van een andere kant kennen, maar zien we ook dat bloed kruipt waar het niet gaan kan. Een mooie combinatie, die ervoor zorgt dat de lezer nog steeds heel erg geboeid blijft.
Het verhaal over illegale immigranten is schrijnend, maar ook ontzettend spannend. Arlidge weet weer precies de juiste snaren te raken en houdt de lezer tot het einde weer in spanning. Ik heb ontzettend genoten van dit boek en baal zelfs dat ik het uit heb gelezen.
Door het vuur van M.J. Arlidge is weer erg sterk en ik raad je dan ook aan om dit boek te lezen. Mocht je nog niet bekend zijn met deze serie, ren dan meteen naar de bibliotheek/boekwinkel en begin zo snel mogelijk!
Liefs!
