Hendrik Groen heeft al zo vaak een lach op mijn gezicht gebracht dat ik er enorm van baalde toen ik hoorde dat Opgewekt naar de eindstreep het laatste deel zou zijn. Ik ben dol op de avonturen van Hendrik en had graag nog vele delen willen lezen, maar ik snap ook dat het op een gegeven moment klaar is. Hendrik is al negentig jaar natuurlijk.
Opgewekt naar de eindstreep heb ik binnen een paar dagen uitgelezen en ik vertel je graag wat ik er van vond. Lees je mee?
“Het is een terugkerend probleem aan het worden: dat ik niet meer weet wat ik aan het doen was, of wat ik zou gaan doen, of hoe iets ook alweer moet.“
Korte inhoud
Hendrik Groen zit nog altijd in het bejaardenhuis in Bergen aan Zee. Hij heeft ondertussen al heel wat mensen verloren, maar samen met Leonie (88) en Frida (10) en zijn hond Juffrouw Jansen (4) gaat het leven door.
Ook De Oud-Maar-Niet-Dood-club bestaat nog, maar ze zien elkaar nog maar een enkele keer per jaar.
Hendrik merkt dat hij wat vergeetachtig begint te worden. In het begin redt hij zich nog door middel van briefjes in huis te plakken, maar op een gegeven moment werkt dat niet meer zo goed.
De diagnose Alzheimer wordt gesteld en Hendrik heeft het er moeilijk mee, maar hij weet ook dat hij er niets aan kan doen.
Gelukkig heeft hij fijne mensen om zich heen die hem goed in de gaten houden en goed voor hem zorgen.
Mijn mening
Opgewekt naar de eindstreep is weer een typisch Hendrik Groen-boek. Ik heb alle delen gelezen en ik blijf ze enorm goed vinden. Dit boek heeft mij enorm geraakt, omdat mijn oma ook dementie had en het zo’n vreselijke lijdensweg was. Hendrik Groen vertelt het met een lach en een traan, maar, naar mijn idee, erg realistisch.
Het boek wordt, net zoals de andere boeken, in dagboekvorm geschreven. Geen lange hoofdstukken, maar vaak korte stukjes. Hij vertelt ook niet elke dag iets, soms zitten er meerdere dagen tussen. Ik vind deze schrijfstijl prima bij het boek passen en het leest lekker vlot weg.
Hendrik Groen blijft een nette, lieve en grappige oude man, maar je merkt dat hij verandert door zijn ziekte. Hij vloekt opeens veel meer, hij is sneller op zijn tenen getrapt en hij vergeet steeds meer belangrijke dingen. Frida en Leonie proberen hem hier zo goed mogelijk bij te helpen en het is mooi om te lezen dat ze dat met zoveel liefde doen. Frida, 10 jaar, vindt het wel eens lastig en begrijpt het niet altijd. Gelukkig zorgt Juffrouw Jansen altijd voor verbintenis tussen Frida en Hendrik. Als hondenliefhebber word ik erg blij van de rol van Juffrouw Jansen.
Het boek is weer heerlijke vermakelijk, maar eindigt met een traan. Als je alle boeken van Hendrik Groen gelezen hebt dan voel je je toch verbonden met deze bijzondere man en dan is het best heftig om te lezen hoe hij zo hard achteruit gaat. Het hoort erbij helaas en dat mag best beschreven worden.
Hendrik Groen is een pseudoniem van Peter de Smet. Heel lang was onbekend wie de schrijver van deze serie was, omdat Peter de Smet geen zin had in al die aandacht. Toch wil ik hem graag benoemen, omdat ik de serie van Hendrik Groen echt met heel veel plezier gelezen heb en ik Hendrik Groen enorm zal gaan missen.
Heb jij de boeken van Hendrik Groen gelezen? Ik raad je echt aan om ze zo snel mogelijk te gaan lezen.
Liefs!
