Instagram, ik heb er een haat-liefdeverhouding mee. Toch gebeuren er mooie dingen op dit platform. Ik volgde Luce van Leer al vrij snel toen ik in de wereld van Bookstagram stapte en nu heeft ze haar eerste boek uitgegeven: Bordeauxrood.
Op Instagram zocht ze boekenwormen die graag mee wilden doen aan de blogtour van Bordeauxrood en daar had ik wel oren naar. Ik ben één van de gelukkigen en vandaag is het mijn beurt om mijn recensie met jullie te delen.
‘Wat ik zag, of eigenlijk, juist niet zag, benam me de adem. Ik liet per ongeluk het boeketje, dat ik zojuist nog met mijn leven had beschermd, op de grond uit elkaar vallen.’
Flaptekst
Michelle weet dat haar pleegmoeder niet haar echte moeder is, maar in haar hart voelt dat wel zo. Ze wordt begrepen, is geborgen en ontvangt alle liefde die een opgroeiend kind zich kan wensen.
Wanneer het noodlot toeslaat en haar pleegmoeder in het ziekenhuis belandt, kiest Michelle ervoor om aan haar zijde te blijven staan. Ook al is ze hierdoor getuigen van de gruwelijke aftakeling van de vrouw die er altijd voor haar is geweest.
Mijn mening
Allereerst vind ik het heel bijzonder om te zien dat Luce dit allemaal voor elkaar gekregen heeft. Via sociale media hebben we haar reis af en toe mogen volgen en het is niet altijd makkelijk geweest. Zeker op het moment van uitgeven, zal het enorm spannend voor haar geweest zijn. Daarnaast heeft ze zich erg kwetsbaar opgesteld, omdat dit boek gebaseerd is op waargebeurde verhalen. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik heel veel respect voor Luce heb.
Het boek komt met een harde omslag en dat vind ik altijd net wat mooier ogen. Op de voorkant staat een meisje/vrouw en de kracht van deze foto zit echt in haar ogen. Ik zie verdriet, pijn, maar ook vechtlust. Haar haar is bordeauxrood en dit woord komt vaker terug in het boek. De titel is daarom ook goed te verklaren.
Het boek heeft veel kleine hoofdstukjes en boven elk hoofdstuk wordt de naam genoemd van één van de twee hoofdpersonen: Michelle (1988) of Loes (2016/2017). In het begin van het verhaal moest ik even wennen en was ik even zoekende naar hoe het verhaal in elkaar stak, maar later begreep ik het wat beter.
Michelle is de moeder van Loes en zij vertellen allebei op hun eigen manier hoe ze één van de belangrijkste personen in hun leven verliezen. Verdriet, frustratie, eenzaamheid en liefde zijn de woorden die goed bij dit verhaal passen. Vooral liefde voert de boventoon.
Aan de schrijfstijl van Luce van Leer merk je dat ze nog een beginnende auteur is en misschien is haar manier van schrijven ook (nog) niet mooi te noemen. Ik denk ook niet dat dit een doel van haar is, want aan alles merk je dat ze dit verhaal wilde schrijven op welke manier dan ook. Het verhaal dat zij op papier heeft gezet is rauw, puur, oprecht en kwetsbaar. Volgens mij precies zoals zij dat voor ogen had.
Dankbaar ben ik dat ik haar proces heb mogen volgen en ook nog eens mee mocht doen aan haar blogtour. Ze heeft een prachtig verhaal op papier gezet en ik hoop dat veel mensen haar verhaal gaan lezen. Bereid je voor op een heftig boek met veel verdriet en nog meer liefde.
Liefs!
