Drie dates is ondertussen alweer het vierde boek van auteur Beth O’Leary. Ik lees haar boeken graag, omdat haar verhalen altijd origineel en grappig zijn. Ook dit boek is weer leuk bedacht en zit bovendien erg goed in elkaar. Meer weten? Kom, lees mee.
‘Hij zal de dag berouwen dat hij haar heeft laten zitten. Siobhan weet nog niet precies hoe, maar ze bedenkt wel iets. En wat het ook is, leuk zal hij het niet vinden.’
Flaptekst
‘Valentijnsdag, 8.52 uur. Siobhan kijkt uit naar haar ontbijtdate met Joseph. Ze was verrast toen hij het voorstelde, ze had niet het idee dat hij zo serieus in haar geïnteresseerd was, en afspreken op Valentijnsdag betekent toch wel iets… Maar waar blijft hij dan?
Valentijnsdag, 14:43 uur. Miranda hoopt dat haar valentijnslunch met Carter een teken is dat na vijf maanden hun relatie serieuzer wordt – tot de stoel tegenover haar in het restaurant leeg blijft. Waar is Carter?
Valentijnsdag, 18:30 uur. Joseph Carter had Jane beloofd haar nepdate te zijn naar een verlovingsfeest waar ze enorm tegenop zag. Ze kennen elkaar nog niet lang, maar Jane heeft de stille hoop dat hun vriendschap het begin is van méér dan dat. Tot hij haar laat zitten…
Maak kennis met Joseph Carter, die ideaal relatiemateriaal zou kunnen zijn. Tenminste, als hij ooit komt opdagen…’
Mijn mening
Zoals altijd begin ik met de buitenkant van het boek. Het boek valt meteen op vanwege de gele kleur. Op de kaft staat een tafeltje met twee legen stoelen erbij, maar bij een stoel staat er een tas op de grond en een glas wijn op tafel. Deze illustratie vertelt veel over het boek, maar nog lang niet alles. Goed bedacht. Beth O’Leary begint een eigen stijl te krijgen en dat is leuk om te zien. De titel Drie dates maakt nieuwsgierig en past heel goed bij het verhaal.
Tot op heden heb ik alle boeken van Beth O’Leary gelezen en ik ga haar steeds meer waarderen. Er worden zoveel boeken geschreven dat het, volgens mij, heel lastig is om nog steeds origineel te blijven als auteur. Toch lukt het haar elke keer weer om een nieuw verhaal op papier te krijgen. En die verhalen zijn ook nog een feestje om te lezen. Heel knap!
Ik vind het lastig om iets over het verhaal te vertellen, omdat ik niets wil verklappen. Het enige wat ik er inhoudelijk over wil zeggen is dat het verhaal echt heel goed in elkaar zit. Ook hier mijn complimenten richting de schrijver.
Beth O’Leary kan feelgoodboeken schrijven. Haar schrijfstijl is vlot, vol humor en helemaal niet moeilijk. Elk hoofdstuk gaat over een van de drie hoofdpersonen en dat maakt dat het boek ook spannend blijft.
De hoofdpersonen, Miranda, Siobhan en Jane, zijn heel verschillend, maar wel alle drie heel leuk. Het zouden zo vriendinnen van mij kunnen zijn. Beth O’Leary heeft veel aandacht aan de drie vrouwen besteed, maar ook Joseph Carter leren we steeds beter kennen. Willen we dat wel? Ik geef geen antwoord 
.
Beth O’Leary doet het weer. Ze heeft weer een origineel, grappig, maar ook interessant verhaal op papier gezet. Persoonlijk denk ik dat ze alleen maar beter aan het worden is, dus ik wacht vol goede hoop op het volgende boek. Veel plezier met lezen!
Liefs!
Eén reactie
Ik geef meer om misdaad en thrillers, maar toch klinkt deze niet per se verkeerd. Het komt over als een wat mysterieus boek. Wie weet, als ik ooit alle misdaad en thrillerboeken beu ben, dat dit een mooie optie is.