Zomerburen van Rianne Robben is weer zo’n gevalletje van ‘Bookstagram made me do it.’ Er waren momenten dat dit ongeveer het enige boek was dat voorbij kwam en iedereen was zo ontzettend positief dat ik het wel moest kopen.
Het heeft wel een tijdje ongelezen in de kast gestaan, maar dat kwam vooral omdat er zoveel goede boeken uitkwamen en ik ook wat recensie-exemplaren had ontvangen die eerst aan de beurt waren.
Afgelopen weekend ben ik dan toch begonnen en al vrij snel had ik het boek ook uitgelezen. Ik vertel je graag wat ik ervan vind.
“Ilse legde haar andere hand op Olivia’s wang. ‘Mag ik?’ Haar stem was nauwelijks meer dan gefluister.“
Korte inhoud
Olivia neemt afscheid van haar vriend Niels, omdat hij naar Australië gaat voor een tijdje. Hij zegt daarbij dat hij wat afstand wil, maar Olivia begrijpt het allemaal niet zo goed. Is dit nu een pauze of is het uit?
Ze neemt een impulsief besluit en pakt de trein naar haar opa en oma in Drenthe. Ze hoopt dat ze daar tot rust kan komen.
Als ze eenmaal in Drenthe is, komt ze al snel haar oude buurmeisje Ilse tegen en de twee trekken meteen veel met elkaar op.
Ilse blijkt lesbisch te zijn en Olivia komt er al snel achter dat het leven toch heel anders is als je geen hetero bent. Ze schrikt hier behoorlijk van en verdiept zich in de LHBTQIAP+gemeenschap.
Ondertussen zoekt Niels weer contact met Olivia vanuit Australië en zegt hij dat hij haar mist. Olivia begrijpt steeds minder van hem, maar laat zich toch overhalen om naar Australië te gaan.
En dan, uit het niets, kust Ilse haar…
Mijn mening
Zomerburen van Rianne Robben snijdt een onderwerp aan waar nog niet heel veel over geschreven wordt, namelijk seksuele geaardheid en de LHBTQIAP+-gemeenschap. Als je het nieuws kijkt of leest dan weet je ook dat, zelfs in Nederland, er nog heel veel mensen niet geaccepteerd worden om wie ze zijn. Alleen daarom is dit boek al de moeite waard om te lezen.
Als we eerst naar de buitenkant van het boek kijken dan zien we een vrolijke omslag. Het is een lichte kaft waarop je twee paar benen ziet. Één paar benen zonder iets bijzonders en het andere paar verwijst een beetje naar het boerenleven (naar mijn idee dan). Als ik dit boek in een winkel zou zien liggen dan zou ik het zeker oppakken en de achterkant willen lezen.
Het is een vrij dun boek, want het heeft maar 240 pagina’s. Daarnaast is het ook een wat kleiner boekje. Ik heb dit boek in een weekend uitgelezen, maar dat zou ook prima in een dag kunnen.
Als we dan naar het verhaal kijken dan is het vooral prettig om te lezen en je zit zo in het verhaal. Ik zat er na een paar bladzijden al helemaal in en vond het meteen interessant. Olivia is een leuke meid en ik vind haar ook echt lekker Nederlands. Ze is herkenbaar en dat vond ik eigenlijk bij alle personages in het boek. Ik kom dan niet uit Drenthe, maar ik kon me heel makkelijk verplaatsen in Olivia of in Ilse. Ze zijn ook allemaal redelijk nuchter en dat beviel mij prima.
Rianne Robben heeft een heerlijke schrijfstijl. Ik hou wel van een beetje tempo in het verhaal en dat zat er lekker in. Niet teveel poespas, maar gewoon een fijn verhaal met een serieuze boodschap en ook zeker een vleugje humor. Daarnaast heb ik, als het gaat om onnozele feitjes, ook nieuwe dingen geleerd en ondanks dat ik uit Brabant kom begreep ik de Drentse zinnen vaak meteen. Leuk!
Ik had hoge verwachtingen van dit boek, omdat het zo geprezen werd op Instagram. Gelukkig zijn die verwachtingen waargemaakt. Ik vond het echt een fijn boek om te lezen, met een sterk thema dat goed uitgewerkt is. Verhalen waar een maatschappelijk thema besproken wordt, vind ik altijd de moeite waard om te lezen. In dit geval gaat het om de LHBTQIAP+-gemeenschap en Rianne Robben maakt dit thema bespreekbaar op een hele duidelijke manier zonder te overdrijven. Ik ben fan!
Liefs!
