Naast feelgoodboeken en romans lees ik ook ontzettend graag thrillers. Eén van mijn favoriete auteurs in dit genre is M.J. Arlidge. Sinds Iene Miene Mutte ben ik weg van de Helen Grace-serie en verslind ik de boeken zodra ze uit zijn gekomen. Niemand zeggen is alweer het tiende deel van deze serie. Kan Arlidge ons nog steeds verrassen?
‘Niets kon de man nog tegenhouden, er was geen direct gevaar, geen kans om ontdekt te worden. Dit was het moment. Het was tijd om te doden.’
Korte inhoud
Het politiekorps van Southampton heeft het moeilijk. Corona houdt heel het land in zijn greep en ondertussen lijkt het geweld in de stad alleen maar op te laaien. Helen Grace heeft moeite om haar team bijeen te houden en mist ook nog eens haar trouwe partner Charlie.
Ondertussen lopen er verschillende moordzaken waar het team geen vat op krijgt en lijken de problemen alleen maar groter te worden.
Daarnaast doet Joseph Hudson, haar ex-geliefde en tevens haar collega, er alles aan om Helen dwars te zitten en gaat daar heel ver voor.
Lukt het Helen om alle moorden op te lossen, haar team bij elkaar te houden en op goede voet te komen met Joseph? Of heeft ze haar beste tijd gehad als inspecteur?
Mijn mening
Na deel 8, Nog lange niet, hebben we bijna een jaar moeten wachten op Niemand zeggen. Het is maar goed dat er zoveel te lezen is, want anders had ik het nooit zo lang volgehouden zonder Helen Grace.
Toch zit er bij elk nieuw deel een stemmetje in mijn hoofd dat mij er aan herinnert om niet te enthousiast te zijn. Om mijn verwachtingen te temperen, want het zou zo maar eens een keer tegen kunnen vallen. Ook M.J. Arlidge zal misschien een keer een boek schrijven dat misschien minder goed valt. Ik kan maar beter voorbereid zijn, toch?
Natuurlijk heb ik al wat recensies van Niemand zeggen voorbij zien komen en ze zijn niet allemaal even enthousiast, maar ook niet slecht. Vol goede moed begon ik dan ook met lezen en vanaf de eerste bladzijde zat ik meteen weer in mijn Helen Grace-bubbel. Het voelde een beetje als thuiskomen.
De titel van het boek past bij de andere titels; het is weer een fragment van een kinderliedje (Zakdoekje leggen deze keer). De omslag heeft dezelfde vormgeving als alle andere delen en past daarom goed bij het geheel. Het is wel het dikste boek tot nu toe met bijna 500 pagina’s.
De manier van schrijven is net zoals bij alle andere boeken van Arlidge. Er zit veel tempo in, maar hij vertraagd precies op de juiste momenten. De toon van het boek is een beetje donker/duister en past goed bij het verhaal en bij de personages. Dit houdt de schrijver het hele boek goed vol.
Daarnaast wordt het verhaal in korte hoofdstukjes verteld en daarbij wijzigt het perspectief ook. Het zorgt ervoor dat het spannend blijft en interessant om te lezen. Persoonlijk ben ik dol op korte hoofdstukken, omdat het op de één of andere manier lekkerder leest.
Het verhaal is zoals we gewend zijn: spannend, interessant en tot op het laatste moment blijf je zoeken naar de ontknoping. Tijdens het lezen heb je wel verschillende ideeën, maar uiteindelijk blijkt het dan toch anders te zijn. Helen Grace blijft de hoofdpersonage van het boek, maar gaandeweg leer je meerdere personages goed kennen. Denk hierbij aan Charlie en Joseph, maar ook leer je in elk boek de dader redelijk goed kennen. Dit doet de schrijver goed.
Al met al ben ik erg enthousiast over het tiende deel van de Helen Grace-serie. Hij is misschien niet beter dan vorige delen, maar ook zeker niet minder goed. Hij past gewoon prima in de serie en ik kon het boek weer moeilijk aan de kant leggen. Ik kan (alweer) niet wachten op het volgende deel.
Hierbij wil ik Boekerij bedanken voor dit recensie-exemplaar. Ik heb er van genoten.
Liefs!
Eén reactie
1500! ? WAUW ? gefeliciteerd!
? De jongen, de mol, de vos en het paard.
Staat hoog op mijn wishlist voor de vakantie… hoor hier zoveel mooie dingen over! ♡