** Ik heb dit boek gekregen van Uitgeverij Gopher **
Van Uitgeverij Gopher kreeg ik een mailtje of ik het boek De Plaaggeesten wilde lezen en recenseren tijdens een blogtour. Het boek is misschien niet het soort boek dat ik snel zelf zou kiezen, maar ik vind het ook leuk om boeken buiten mijn comfortzone te lezen. De Plaaggeesten was zo’n boek en ik vertel je graag wat ik ervan vond.
‘Die vent moet weg’, mompelde Bill Braspenning vanuit zijn leren clubfauteuil voor het raam, ‘heel ver weg. Het liefst naar de andere kant van de wereld. Of beter nog: naar de maan.’
Korte inhoud
Bill Braspenning woont in een grote villa in de Eikenlaan; een enorm deftige buurt met deftige mensen. Hij heeft een goedlopend bedrijf en hij zwemt in het geld.
Arie van Putten is een arme sloeber en pakt elke dag chocolaatjes in voor een belabberd loontje. Op het moment dat hij een loterij wint, koopt hij een huis in de Eikenlaan en wordt hij de overbuurman van Bill Braspenning.
Bill ziet meteen dat Arie een arme sloeber is en kleineert hem constant en wil hem zo snel mogelijk uit ‘zijn’ deftige buurt hebben. Dit is het begin van een enorme burenruzie.
De twee zijn zo met elkaar aan het ruziën dat ze veel bekijks trekken en op een gegeven moment zelfs een eigen soap krijgen.
De soap zorgt alleen maar voor nog meer problemen tussen de twee buren. Ook persoonlijk komen Bill en Arie steeds meer in de problemen. Totdat de tante van Arie in beeld komt…
Mijn mening
Als je de omslag van dit boek ziet dan valt het boek meteen al op. Het is een aparte cover en het zet meteen al een sfeer neer. Persoonlijk zou ik dit boek niet direct oppakken als ik het in een boekenwinkel tegen zou komen.
Als je dan de eerste bladzijde hebt gelezen dan weet je meteen dat de man op de voorkant van het boek Bill Braspenning is. Het beeld dat Liesbeth de Jong schetst in het boek klopt precies bij de foto op de voorkant. Hier is goed over nagedacht.
Ik had het zeker niet verwacht, maar ik had het boek in 24 uur uitgelezen. Het boek heeft 232 bladzijden, maar leest goed weg. Ik vond het taalgebruik niet moeilijk, maar ook niet per se makkelijk. Het past wel goed bij het verhaal en ik vind het leuk dat de schrijver dit meeneemt in haar boek.
Zoals je misschien al wel verwacht, heeft dit boek enorm veel humor. Hoe de twee overbuurmannen met elkaar omgaan is bizar, maar ook zeker erg grappig. Ze blijven elkaar in de haren vliegen en zijn erg gemeen naar elkaar toe. Toch had ik het al snel te doen met Bill, omdat hij toch vaak het slachtoffer was van de snelle tong van Arie. Ook werd Bill slecht neergezet in de soap, terwijl hij het niet altijd verkeerd bedoelde. Arie vond ik eigenlijk echt een nare man.
Het verleden van beide heren komt ook regelmatig terug in het boek en daardoor begrijp je beter waarom de mannen zijn zoals ze zijn. Het zijn ook heel realistische verhalen, omdat de één vroeger heel erg gepest werd en de ander al heel zijn leven weet hoe het is om geen geld te hebben. Er zit een duidelijke boodschap in het verhaal en Liesbeth heeft dat op een humoristische manier neergezet.
Er zit een bijzondere twist in het verhaal en ondanks dat het vermakelijk is om te lezen, was het voor mij niet echt nodig geweest. Ik wil daar niet teveel over vertellen, omdat het ook nog spannend moet blijven als je dit boek gaat lezen.
Ik ben eigenlijk positief verrast door De Plaaggeesten en dat had ik niet verwacht. Ik heb het met plezier gelezen en pakte elk vrij moment om te gaan lezen. Ik vond het grappig, ik had een zwak voor Bill en het verhaal is zo geschreven dat je je het goed kunt voorstellen. Ja, het is zeker weer eens iets anders om te lezen, maar de les die ik weer geleerd heb is dat ik een boek nooit moet beoordelen vanwege zijn buitenkant.
Liefs.
Leuk om te weten is dat er morgen weer een recensie online komt over dit boek, namelijk bij Linsey van Boekenbeauty.nl.
2 reacties
Ik heb De Plaaggeesten ervaren als een bijzonder amusant en komisch boek.
Steeds als je denkt dat het niet gekker meer kan, komt er tóch weer een wending in het verhaal die je niet had verwacht.
En het eind zie je eigenlijk helemaal niet aankomen. Ineens vallen dan de stukken van de legpuzzel als het ware in elkaar.
Het ‘gevaar’ is dat als je eenmaal begint te lezen, je haast niet meer kunt stoppen, want het leest heel erg prettig weg.
De schrijfster heeft kans gezien het verhaal zodanig te vertellen, dat je de situaties in gedachten eigenlijk vóór je ziet.
Ik heb me met dit boek kostelijk geamuseerd!
Ik ben het helemaal met je eens, Frank! Je ziet het inderdaad allemaal voor je gebeuren. Het zou zo echt een soap op tv kunnen zijn. Heerlijk!