In het boek Ik zie je bij uitgang vertelt Joosje Duk haar persoonlijke verhaal over Covid-19. Haar vader kwam op de intensive care te liggen en zij vertelt in dagboekvorm over die periode. In eerste instantie schreef ze het dagboek voor haar vader, maar haar verhaal is te belangrijk om niet met de wereld te delen.
‘ “Het komt goed lieve papa. Je gaat gewoon even slapen en dan… komt het goed.” “Hoe weet je dat?” vraagt hij voorzichtig. Het is even stil. Ik zoek naar een antwoord dat ik niet heb.’
Flaptekst
Begin april 2020. De wereld wordt langzaam wakker in een nieuwe realiteit wanneer Rogier Duk plotseling onwel wordt en in het ziekenhuis belandt. Hij blijkt een van de eerste ernstige coronapatiënten te zijn op een moment dat er nog vrijwel niets bekend is over het verloop van de ziekte. Duizend vragen, geen antwoorden. Elke dag bezoekt Joosje haar vader op de intensive care; een plek die we vooral kennen van de angstaanjagende beelden in het nieuws, maar die abstract blijft tot je er geweest bent. Er wordt haar aangeraden een dagboek bij te houden, zodat haar vader zijn ic-tijd later beter kan verwerken. Alles schrijft ze op: van de intieme momenten met haar vader tot de grapjes van de verpleging.
Mijn mening
Via Linkpizza kwam ik in aanraking met Ik zie je bij de uitgang van Joosje Duk. Ik heb een pitch geschreven en na een dag kreeg ik een mailtje binnen dat ik de opdracht mocht gaan doen. Een paar dagen later lag het boek op mijn deurmat.
Van te voren wist ik niet precies wat ik van dit boek moest verwachten, maar toen ik eenmaal begon met lezen was het moeilijk om het boek opzij te leggen. Het verhaal grijpt je meteen aan. Ten eerste omdat het zo dicht bij ons staat en ten tweede omdat het boek goed geschreven is.
Het verhaal bestaat uit 32 hoofdstukken en begint op 28 maart 2020 en eindigt op 9 mei 2020. Daarna volgt er nog een soort epiloog, waarin Joosje in gesprek gaat met haar vader. Samen blikken ze terug naar de tijd dat hij ziek was. Over de omslag van het boek is goed nagedacht en als je het boek gelezen hebt, begrijp je de titel en de kaft van het boek.
Joosje Duk is regisseur en scenarioschrijver en besloot, toen haar vader op de IC lag, een dagboek te schrijven voor haar vader. Doordat het in dagboekvorm geschreven is, zit je meteen in het verhaal en word je als lezer meegenomen in de gebeurtenissen. Joosje Duk heeft het vermogen om een balans te vinden tussen de emotioneel zware kanten van het verhaal gecombineerd met luchtigere, en soms zelfs grappige, anekdotes. Als lezer voel je de zwaarte van het verhaal, maar op de juiste momenten is er weer tijd om even adem te halen.
Covid-19 bepaalt al anderhalf jaar ons leven en Joosje Duk vertelt heel realistisch wat deze ziekte kan veroorzaken. Niet alleen voor de patiënt, maar ook voor mensen die dit van dichtbij mee moeten maken. Wat mij betreft een boek dat gelezen moet worden.
Liefs!
