Eindelijk was het vorige week zover: Kom eens gauw, het elfde deel van de Helen Grace-serie, verscheen in de boekwinkels. Wat hebben we een geduld moeten hebben na Niemand zeggen. Gelukkig werd het lange wachten beloond.
‘In haar versufte verwarring besefte Martha nog iets. Het matras zakte verder door dan anders, een onverklaarbaar gewicht drukte het in, en haar lichaam gleed onverbiddelijk in de richting van haar partner.’
Flaptekst
Laat op de avond komt een jonge vader thuis. Zijn dochtertje ligt rustig in haar bedje te slapen, maar die aanblik is een schrijnend contrast met de ravage die hij aantreft in zijn slaapkamer, waar zijn vrouw dood in bed ligt. Op brute wijze is ze om het leven gebracht. Een paar dagen later komt een moeder thuis van een late dienst en treft haar tienerzoon aan in de woonkamer. Vermoord. Beide moorden lijken met hetzelfde wapen te zijn gepleegd, maar wat is het verband?
Terwijl inspecteur Helen Grace zich op de zaak stort, bevindt haar leven zich op een keerpunt. Haar recentste aartsvijand loopt nog vrij rond en dit maakt dat ze geen stap kan zetten zonder drie keer achterom te kijken. Als zich een grote tragedie voordoet, is Helen nergens meer zeker van, zelfs niet van haar baan. Haar trouwe partner Charlie zal tijdelijk in haar voetsporen moeten treden, maar is ze daar wel klaar voor?
Mijn mening
Op de dag dat Kom eens gauw uitkwam, lag er ’s avonds een pakketje op mij te wachten thuis. Ik kon niet wachten om te beginnen met lezen en ging ’s avonds extra vroeg naar bed om te kunnen starten.
Zoals alle delen van de Helen Grace-serie, past ook dit boek prima bij de rest. Het omslag heeft een echte Arlidge-uitstraling en de titel is weer een stukje uit een kinderliedje. Bij Iene miene mutte vond ik de titel al heel erg goed bedacht en dat vind ik nu, bij het elfde deel, nog steeds.
Kom eens gauw is weer een flink boek met 528 bladzijden. Van te voren lijkt het een behoorlijke pil, maar schijn bedriegt…
Als ik aan een nieuwe Arlidge begin, vraag ik me altijd af of hij mij nog een keer kan boeien. Een serie moet op een gegeven moment toch ook een keer klaar zijn? Helen Grace blijft toch niet voor altijd geloofwaardig?
Na vijf bladzijden wist ik het antwoord op mijn vraag al. Ja, Arlidge kan mij blijven boeien en ik lees nog steeds heel graag over Helen Grace. Wat een fijne thriller is Kom eens gauw weer.
Vanaf de eerste bladzijde zat ik in het verhaal en ik kon dit boek heel moeilijk opzij leggen. De laatste 250 bladzijden heb ik in een ruk gelezen, want ik wilde weten hoe het verhaal zou aflopen. Arlidge gebruikt korte hoofdstukken, verandert per hoofdstuk van perspectief en er zit veel tempo in het verhaal. Hij zorgt ervoor dat het verhaal nooit saai wordt, maar houdt de spanning er elk hoofdstuk in. Als lezer word je vaak op het verkeerde spoor gezet. Erg knap.
Al sinds Iene miene mutte ben ik fan van deze auteur en ik kan nu al niet meer wachten op het volgende deel. Ondanks dat de moorden weer opgelost zijn, gaat het verhaal van Helen Grace verder en ook dat is een boeiende verhaallijn. Nog een jaartje geduld.
Mocht je nog nooit iets van Arlidge hebben gelezen, maar wel van thrillers houden dan raad ik je de Helen Grace-serie echt aan. Als je bekend bent met deze serie dan hoop ik dat je Kom eens gauw snel kan gaan lezen. Wat een topper!
Ben jij ook zo fan van de boeken van Arlidge?
Liefs!
2 reacties
Ik heb ook alle boeken gelezen uit de serie. Sommige in het Nederlands en sommige in het Engels.
Ik vind dit één van de beste thriller series en kijk er dan ook naar uit om dit exemplaar ook te lezen.
Zijn de Engelse boeken beter of zit er niet zoveel verschil in? Veel plezier met Kom eens gauw.