Zoals je waarschijnlijk wel weet, ben ik dol op de Callanach-serie van Helen Fields. Nog niet zo lang geleden verscheen mijn recensie van Perfecte stilte online en wat vond ik dat een ontzettend goed boek. Ik kon niet wachten om in Perfecte misdaad te beginnen. Dit deel is in mijn ogen anders dan de andere boeken en ik vertel je graag waarom.
‘ “Wat denk jij, Luc? Heb je zin in een avondwandeling over de kasteelmuren?”
“Het perfecte einde van een perfecte vakantie,” zei Callanach glimlachend. “Ik haal mijn jas.” ‘
Flaptekst
Stephen Berry staat op het punt van een brug af te springen; op het laatste moment weet een psycholoog hem ervan te weerhouden. Een week later wordt Stephen dood aangetroffen onderaan een klif. Inspecteur Luc Callanach en hoofdinspecteur Ava Turner onderzoeken of hij zelf sprong, of dat hij over de rand is geduwd…
Als ze dieper gaan graven, ontdekken ze meer zaken waar een luchtje aan zit – een vrouw die dood in bad werd aangetroffen, een man die door elektrocutie om het leven is gekomen. Het lijkt of iemand deze sterfgevallen zorgvuldig heeft uitgedacht. Callanach en Turner hebben geen idee hoe dicht ze zich bevinden bij de moordenaar, die met elke moord overmoediger wordt…
Mijn mening
De Callanach-serie heeft mijn hart al een tijdje gestolen. Helen Fields weet hoe ze goede thrillers moet schrijven en houdt de lezer geboeid. Toch vond ik dit deel niet helemaal te vergelijken met de andere delen, maar laten we eerst eens naar de omslag van het boek kijken.
Perfecte misdaad lijkt op de andere boeken. De kaft heeft een wat gelere kleur dan het vorige deel. Er is weer een voorwerp op de voorkant te zien en dat verwijst naar de moordenaar in het verhaal. Ook de bloedspetters zijn weer aanwezig. In een opslag zie je dat alle delen bij elkaar horen en je ziet ook meteen dat het om thrillers gaat. Herkenbaar en duidelijk.
Zoals in elk boek is er een moordenaar en gaan Luc en Ava op zoek naar de moordenaar. In dit deel zijn er twee onderzoeken gaande, maar het onderzoek waar Luc en Ava aan werken krijgt het meeste aandacht. Logisch, want de moorden zijn weer erg gruwelijk, zoals we ondertussen gewend zijn van de auteur.
Naast het onderzoeken van de moorden, komen Ava en Luc ook sterker naar voren. Vooral hun (vriendschappelijke) relatie wordt veel en vaak besproken. Dit heeft Helen Fields nog nooit zo uitgebreid gedaan. Ik heb er heel erg van genoten, dus ze mag deze nieuwe trend doorzetten. Het geeft de serie weer een nieuwe, interessante, impuls.
Ik heb al veel geschreven over deze serie, dus ik laat het hier voor vandaag bij. Ik heb weer verschrikkelijk genoten van Perfecte misdaad en ik ben meteen gestart in Perfecte moord. Mijn volgende recensie over deze serie komt snel online =).
Liefs!
