Sinds december ben ik fan van de Callanach-serie van Helen Fields. Afgelopen week werd het tijd om het vierde deel van de serie erbij te pakken: Perfecte stilte. Misschien wel het beste deel tot nu toe. Ik vertel je er graag over. Lees je mee?
‘Vanaf de berm buiten haar blikveld hoorde ze gesnuif. Dat is Warrior, dacht ze. Warrior komt bij me zitten en straks ben ik weer met papa samen. Dan is er niets meer om bang voor te zijn.
De weerspiegeling van de sterren in haar ogen werden gedoofd. Het beloofde een lange en koude herfst in Edinburgh te worden.’
Flaptekst
‘Aan de rand van Edinburgh wordt het lichaam van een jonge vrouw gevonden. Wanneer de patholoog-anatoom het lijk onderzoekt, doet hij een schokkende ontdekking: uit de huid van het slachtoffer is het silhouet van een pop gesneden.
Rechercheurs Ava Turner en Luc Callanach lijken op een dood spoor te zitten in de zaak, totdat een van huid gemaakte pop in een kinderwagen wordt gevonden, naast een achtergelaten baby. Luc en Ava realiseren zich al snel dat de moordenaar een gruwelijk spel speelt wanneer ze opnieuw het lichaam van een jonge vrouw aantreffen. Hij kan ieder moment weer toeslaan…’
Mijn mening
Het eerste deel, Perfecte resten, maakte zoveel indruk op mij dat ik al snel in deel twee, Perfecte prooi, begon. Daarna heb ik de serie heel even laten liggen, omdat ik niet elke week een recensie wil plaatsen van dezelfde serie. In maart las ik Perfecte dood, het derde deel, en afgelopen week begon ik eindelijk aan Perfecte stilte. Helen Fields blijft mij verrassen.
Alle delen van de Callanach-serie hebben een herkenbare omslag. De boeken hebben een soort wit gelige kleur, je ziet bloedspetters en een attribuut dat verwijst naar het verhaal. In het geval van Perfecte stilte zien we een naald en draad. Aan de buitenkant zie je al dat het een spannend boek is en ik zou dit boek (deze boeken) zeker oppakken in een winkel.
Alhoewel ik alle delen van deze serie tot nu toe goed vind, heeft Perfecte resten mij echt te pakken gehad. Wat vond ik dat een goed en gruwelijk verhaal. Ik had verwacht dat Helen Fields dit niet zou kunnen evenaren, maar toen begon ik aan Perfecte stilte. Wat een boek!
Ik heb al veel geschreven over Helen Fields, dus ik zal niet alles gaan herhalen. Wat dit boek zo goed maakt, is het verhaal zelf. Ik wil niet weten hoe de auteur gekomen is bij dit idee, maar het gaat heel ver. Daarnaast zit het verhaal erg goed in elkaar en leest het als een trein. Dit boek wil je lezen en niet opzij leggen.
Ondertussen leer ik Luc en Ava steeds beter kennen en ook de andere personages in dit boek krijgen steeds meer kleur. Naast dat de moorden die Luc en Ava moeten oplossen spannend zijn, blijf je als lezer ook lezen omdat je graag wil weten hoe het afloopt met deze twee hoofdpersonen.
Helen Fields heeft weer een fantastische thriller op haar naam staan en ik ben ondertussen groot fan van haar geworden. Perfecte misdaad is het volgende deel dat ik zeer binnenkort zal gaan lezen. Het zesde deel, Perfecte moord, ligt namelijk vanaf 5 juli in de winkel. Lees jij deze serie ook?
Liefs!
