Na Perfecte stilte was ik op zoek op mijn e-reader naar een rustig boek om even bij te kunnen komen. Ik kwam op mijn e-reader Zeven perfecte dagen van Rosie Walsh tegen en ik herinnerde me nog dat mijn vriendinnetje Judith hier erg enthousiast over was. Ik besloot het boek te gaan lezen.
‘ “Sorry hoor, maar dat geloof ik niet,” zei Jo zacht. “Als hij een hele week met je heeft doorgebracht, Sarah, dan zou hij zich niet door zoiets laten ontmoedigen. Hij zou je hebben geconfronteerd. Hij zou niet zijn weggeslopen als een stervende kat.” ‘
Flaptekst
‘Stel je voor dat je een man ontmoet, een geweldige man, en zeven dagen met hem doorbrengt. Aan het einde van deze week ben je er zeker van: dit is hem, de Grote Liefde. En hij denkt hetzelfde. Er is geen twijfel mogelijk.
Dan gaat hij op reis en belooft je dat hij zal bellen, nog vanaf het vliegveld. Maar hij belt niet. Hij laat niets horen. Je vrienden zeggen dat je hem moet vergeten, maar je weet dat ze ongelijk hebben. Er moet iets gebeurd zijn, er moet een reden zijn voor zijn stilte, voor zijn verdwijning.
En stel je nu eens voor dat je gelijk hebt. Er is een reden, maar die kun je niet veranderen. Want die reden, dat ben jij…’
Mijn mening
Ondanks dat de afbeelding van het boek op mijn e-reader niet in kleur is, vind ik de omslag van het boek mooi. Rustig en simpel en dat past goed bij het genre roman. De titel Zeven perfecte dagen geeft al iets weg over het boek, maar maakt ook wel nieuwsgierig. Waarom maar zeven dagen? Wat gebeurt er in dit verhaal?
Ik had nog nooit gehoord van Rosie Walsh en ik heb dus ook geen andere boeken van haar gelezen. Dat is ook niet zo gek, want Zeven perfecte dagen was haar debuut en pas in maart 2022 is haar tweede boek Over Emma verschenen.
Ik begon zonder verwachtingen aan Zeven perfecte dagen en het verhaal pakte me niet direct vanaf de eerste bladzijde. Het heeft even geduurd voordat ik in het boek zat, omdat er veel ruimte is voor de voorgeschiedenis van Sarah. We leren haar goed kennen, maar daardoor kabbelt het verhaal in het begin een beetje voort. De echte spanning kwam eigenlijk pas na 170 bladzijden.
Rosie Walsh heeft ervoor gekozen om veel tijdsprongen naar het verleden te maken, zodat je aan het einde van het verhaal alles goed begrijpt. Logisch, maar ik vond het niet altijd fijn lezen. Soms was ik de draad van het verhaal een beetje kwijt. Naarmate het boek vorderde, werd het wel prettiger om te lezen.
De schrijfstijl van deze schrijfster vond ik fijn. Het boek is niet moeilijk om te lezen, maar ook niet te simpel. Naast drama is er ook ruimte voor wat humor en ik vind het idee van het verhaal origineel en goed uitgewerkt. Rosie Walsh mag trots zijn op zo’n debuut.
Ondanks dat het boek pas echt interessant werd na 170 bladzijden, vond ik het fijn om dit boek te lezen. In plaats van een spannende thriller of een grappige feelgood, was ik even toe aan een rustige roman en Zeven perfecte dagen was precies wat ik nodig had. Misschien ga ik binnenkort ook Over Emma lezen. Ik ben wel benieuwd geworden naar het volgende boek van Rosie Walsh.
Heb jij al boeken van deze auteur gelezen? Wat vond je ervan?
Liefs!
