Het is nog niet zo lang geleden dat ik mijn recensie schreef over het boek Stille schreeuw. Ondertussen heb ik Wreed spel, het tweede deel, ook uit en ik vertel je graag of Angela Marsons nog steeds mijn aandacht vast kan blijven houden.
‘Ze deed de handboeien dicht, waarbij ze erop lette dat ze het harige, bleke vlees niet aanraakte. Ze gooide zijn armen van zich af en keek naar haar collega.
“Bryant, haal deze walgelijke, gestoorde smeerlap uit mijn gezichtsveld, voordat ik iets doe waar we allebei spijt van krijgen.” ‘
Flaptekst
‘Niet lang nadat hij zijn gevangenisstraf heeft uitgezeten, wordt een veroordeelde verkrachter vermoord en verminkt aangetroffen. Het blijft niet bij één lijk. Als er meer slachtoffers worden gevonden die op dezelfde gruwelijke wijze zijn omgebracht, vermoedt detective Kim Stone dat er een kwaadaardig genie bezig is. Het lijkt een pervers experiment waarbij slachtoffers van misdrijven worden aangemoedigd om de rollen om te draaien. Kim zal diep moeten graven om de waarheid boven tafel te krijgen, met het risico dat de genadeloze dader zijn aandacht verlegt naar Kim zelf.’
Mijn mening
De Kim Stone-serie bestaat ondertussen uit zeven delen en ik ben (gelukkig) nog maar bij deel twee. Als ik al haar boeken online opzoek, dan zie ik dat ze wel haar eigen stijl gecreëerd heeft. Fijn, die herkenbaarheid.
Het omslag van Wreed spel is zwart, de naam van de auteur staat in het midden van het boek en de titel daaronder. De titel bevat twee woorden, een bijvoeglijk- en een zelfstandig naamwoord. Er staat één illustratie op en die verwijst naar het verhaal. Dit keer is het een houten poppetje in een verdedigende positie.
In mijn recensie van Stille schreeuw vertelde ik al dat deze serie niet echt origineel is. We kennen ondertussen de boeken van Robert Bryndza, Helen Fields en M.J. Arlidge en daar passen deze boeken van Angela Marsons prima tussen. Toch kan ik me ook in Wreed spel weer helemaal verliezen.
Angela Marsons heeft Kim Stone in het eerste deel al heel goed neergezet en dat is handig voor het tweede deel. Je kent de hoofdpersoon en de focus ligt vooral op het verhaal. Ik blijf het knap vinden hoe al die schrijvers elke keer weer hun grenzen verleggen en inspiratie vinden.
Wreed spel zit goed in elkaar en Angela Marsons weet hoe ze haar verhaal moet schrijven. Je weet als lezer al vrij snel wie de dader is, maar toch blijft het spannend tot op het laatste moment. Krijgt Kim de zaak opgelost?
De auteur lijkt het allemaal erg makkelijk op papier te zetten, want het boek leest heerlijk weg. Het tempo is hoog, de afwisseling van de verschillende perspectieven is fijn en het taalgebruik is erg toegankelijk. Een thriller voor iedereen.
Misschien had je het al door, maar ik heb genoten van Wreed spel van Angela Marsons. Het verhaal is tot op de laatste letter om van te smullen en het is lastig om dit boek aan de kant te gooien. Ik ga snel beginnen in het derde deel. Jij ook?
Liefs!
2 reacties
Ik denk dat ik dit zomaar eens een leuk boek kan gaan vinden. Kun je ze ook goed afzonderlijk van elkaar lezen? Of moet je dan nog meer van deze serie lezen om dat te kunnen zeggen?
Ik denk dat het beter te begrijpen is als je alle delen na elkaar leest… helaas.