Half december kwam mijn recensie online van Perfecte resten; het eerste deel van de Callanach-serie van Helen Fields. Ik was zo onder de indruk van dit deel dat ik het liefst meteen in deel twee wilde beginnen. Dat ging niet vanwege een blogtour, maar daarna ben ik direct begonnen in Perfecte prooi. Kan Helen Fields blijven boeien?
‘Boven de muziek uit had iemand in de menigte zo hard gelachen dat ze het zelfs hoorde toen ze zich over het slachtoffer heen boog. Het was geen vrolijke lach. Hij klonk boosaardig.’
Flaptekst
Tijdens een rockfestival valt een medewerker van een liefdadigheidsinstelling midden in het publiek dood neer. Zijn buik is met één haal opengesneden. Niemand heeft de moordenaar gezien. Een week later wordt in een vuilcontainer het lichaam van een basisschoollerares aangetroffen. Ze is gewurgd met haar eigen sjaal.
Inspecteurs Ava Turner en Luc Callanach hebben geen aanknopingspunten en kunnen geen motieven vaststellen. Ze tasten in het duister, totdat blijkt dat de slachtoffers op diverse gebouwen in de stad met graffiti worden beschreven. Dan ontdekken ze dat de boodschappen geschreven zijn voordat de mensen vermoord werden en begrijpen ze dat de moordenaar zijn volgende slachtoffer zo aankondigt. Hoe onschuldiger de prooi, hoe beter…
Mijn mening
Laten we beginnen bij de omslag van het boek. De eerste twee delen (maar dat geldt ook voor de andere delen) passen heel goed bij elkaar. Je ziet direct dat deze boeken bij elkaar horen, want ze lijken erg op elkaar. Alleen het voorwerp op de kaft is elke keer anders. Ik vind het fijn als je aan een serie kan zien dat de boeken echt bij elkaar horen. De titel van het boek is goed gekozen, maar begrijp je pas goed als je het boek leest.
In het eerste deel van deze serie leerden we Luc Callanach en Ava Turner kennen. Deze twee inspecteurs van de Schotse politie onderzoeken zware misdrijven in en rondom Edinburgh.
In dit deel leren we de twee hoofdpersonen nog beter kennen, maar vooral Luc komt in dit boek nog beter tot zijn recht. Het boek bestaat uit twee delen en in het eerste deel volgen we voornamelijk Luc. Door alles wat hij meemaakt, leer je hem als lezer nog beter kennen. Naar mijn idee heeft de auteur hier ook de focus op gelegd in dit deel.
Ik kwam in dit deel wat moeilijker in het verhaal dan bij het eerste deel. Het bleef lang onduidelijk en als lezer kwam je niet verder dan de inspecteur zelf. In het eerste deel las je al snel hoofdstukken van de moordenaar en dat was bij dit deel niet het geval. Persoonlijk houd ik daar wel van, omdat het dan vaak ook duidelijker wordt.
Na 150 pagina’s had ik de smaak wel te pakken en was het boek zo uit. Net als het vorige boek waren sommige stukken echt wel om te gruwelen. Hoewel Helen Fields heel goed schrijft, vraag ik me toch af waar ze haar inspiratie vandaan haalt…
Deze schrijfster schrijft op zo’n manier dat je niet wilt stoppen met lezen. Het verhaal is spannend, heftig, interessant en vlot. Ondanks dat er veel gebeurt in het verhaal, zit er wel een goed tempo in. Ze weet precies op de juiste momenten te temporiseren.
Helen Fields heeft mij zeker niet teleurgesteld met Perfecte prooi en ik kan niet wachten om in het derde deel te kunnen starten. Voor liefhebbers van thrillers is deze serie een dikke aanrader! Nu ga ik bedenken of ik inderdaad verder ga lezen of misschien tussendoor een fijne feelgood uit de kast pak. Wat zou jij doen?
Liefs!
