Eind 2021 kwam ik in aanraking met de Callanach-serie van Helen Fields en sindsdien ben ik verslaafd. Na Perfecte resten en Perfecte prooi is het nu tijd voor Perfecte dood. Kan Helen Fields mij nog steeds verrassen?
‘Hij straalde levenslust uit, wat iets absoluut bedwelmends had.
Zijn handen jeukten om hem vast te houden.’
Flaptekst
‘Een seriemoordenaar heeft Edinburgh stevig in zijn greep, zonder dat Luc Callanach en Ava Turner er weet van hebben. Hij slaat berekenend en gewetenloos toe. Zijn slachtoffers schakelt hij uit door middel van gif, zodat ze langzaam en op pijnlijke wijze sterven, zonder enig besef van het gif dat door hun bloedbaan stroomt.
Hoe sla je een moordenaar in de boeien als hij zich verborgen houdt? Deze moordenaar observeert zijn slachtoffers op afstand en weet zo uit handen te blijven van de politie. Callanach en Turner staan deze keer voor een onmogelijke taak…’
Mijn mening
Zoals altijd zal ik bij de omslag van het boek beginnen. Alle boeken in de Callanach-serie horen bij elkaar en dat zie je meteen aan het uiterlijk van het boek. Ook het boek Perfecte dood past precies in het plaatje: bloedspetters en een item dat iets vertelt over de moordenaar. De kleur van dit boek is wel een klein beetje anders dan de andere twee boeken, maar dat maakt het dan weer net mysterieus.
Ook de titels van de boeken passen perfect bij elkaar en nadat je dit boek hebt gelezen, begrijp je ook waarom dit boek Perfecte dood heet. Persoonlijk vind ik het heel leuk dat de titels erg op elkaar lijken, omdat je de verbinding tussen de boeken dan nog beter voelt.
Na drie delen gelezen te hebben, begin je de hoofdpersonen aardig te kennen. Toch zorgt Helen Fields ervoor dat de personages spannend en interessant blijven en wil je ze als lezer nog beter leren kennen. Ava en Luc hebben een bijzondere band samen en het is leuk om die band te zien groeien.
In mijn andere recensies heb ik al veel verteld over de schrijfstijl van Helen Fields. Ik vind haar manier van schrijven prettig. Er zit tempo in het verhaal, de spanning is constant voelbaar en de hoofdstukken zijn goed opgebouwd.
In een wereld met M.J. Arlidge, Robert Bryndza en Nicci French lijkt het mij moeilijk om elke keer weer een origineel verhaal neer te zetten, maar Helen Fields lijkt daar geen moeite mee te hebben. Ze verrast mij weer met het boek Perfecte dood en ik kijk alweer uit naar het volgende deel.
Liefs!
